Verjaardag

Mijn tante heeft onlangs haar tachtigste verjaardag gevierd en ondanks haar leeftijd is ze nog zeer actief. Alleen haar geheugen gaat tot haar grote ontevredenheid wel wat achteruit, met het gevolg dat ze steeds meer vergeet. Maar mijn tante is slim en heeft daar wat op gevonden. Ze legt in haar hele huis, op strategische plekken, briefjes neer die haar herinneren aan haar gemaakte afspraken, met de tijden en de dagen waarop de visite komt, of wanneer ze op visite moet. 

Dat bracht mij, toen ik onlangs bij haar op bezoek was, op het idee om voor haar verjaardag een agenda te geven. Enthousiast nam ze de agenda in ontvangst en ze vulde meteen de afspraken voor de komende weken in. Maar toen ik enige weken daarna weer eens bij haar langs ging, zag ik nog steeds op strategische plekken briefjes liggen. Op al die briefjes stond dezelfde tekst geschreven: ‘zie agenda’. Ik heb het daar maar bij gelaten en er verder niks over gezegd. Als de briefjes voor haar het beste werken, vind ik het allemaal prima.

Ik herinner mij ook nog die keer dat mijn tante vertelde dat ze van haar vriendin het volgende advies had gekregen. Als ze niet meer wist waar ze haar auto geparkeerd had en deze weer terug wilde vinden, dan moest ze een papierenzakdoekje met een elastiekje aan de autoantenne bevestigen. Toen mijn tante na het winkelen terugliep naar de parkeerplaats, zag ze verspreid over de parkeerplaats een stuk of zes witte vlaggetjes aan de autoantennes wapperen. Blijkbaar had haar vriendin het idee om papierenzakdoekjes aan je antenne te bevestigen nog tegen veel meer vriendinnen en kennissen verteld, waardoor mijn tante alsnog naar haar auto moest zoeken.

Maar ik had mijn tante voor haar verjaardag niet alleen een agenda gegeven, maar ook nog een andere cadeau. Ik zou haar een week lang elke dag ergens mee naar toe nemen. We zijn die week naar een museum geweest, naar een bowlingbaan, naar een botanische tuin en we hebben ook nog een rondvaart gemaakt over de rivier de Linge. Mijn tante genoot die week van elk uitstapje dat we samen maakten. Ik was natuurlijk erg benieuwd welke uitstapje ze nu het leukste en het mooiste had gevonden. Dus ik vroeg aan haar aan het einde van de week: ‘wat vond je nu het leukste aan ons uitstapjes?’. Even was het stil, maar daarna antwoorde mijn tante resoluut: ‘wat ik het leukste vond, waren de borden langs de weg die we regelmatig tegenkwamen met 80 erop’. Met een glimlach op mijn gezicht nam ik afscheid van haar.

Jules Faber