Altijd bezorger, soms superheld, maar vooral ‘gewoon’ Guus

DEN BOSCH | Of de regen met bakken uit de hemel komt, of dat de thermometer de veertig graden aantikt: Guus Hendriks (77) bezorgt De Bossche Omroep altijd bij ‘zijn’ 2.500 adressen, en dat al een dikke veertig jaar lang.

door Kim van Hout

Guus zwaait de deur open, maar gaat ook meteen aan de slag. Om de hoek staat de leverancier klaar met de kranten. Elke dinsdag, vaste prik. Guus helpt mee uitladen, ook dat is standaard. Voor hem dan, want een bezorger hoeft dat niet te doen. “Maar ik vind het een kleine moeite.”

We hebben hier dan ook te maken met één van de trouwste bezorgers uit de historie van deze krant. Al start Guus het begin van zijn werkzame leven in een heel andere tak, de marine. “Daar heb ik zes jaar bij gezeten.” Later gaat Guus aan de slag als vrachtwagenchauffeur. Als hij op zijn 22ste een zwaar motorongeluk krijgt, zit hij daarna nog wel jarenlang achter het stuur. “Maar op een gegeven moment werd het werk te zwaar. Helaas werd ik afgekeurd.”

Maar stilzitten, dat is niks voor Guus. Eind jaren zeventig start hij met het bezorgen van kranten. En dat doet hij vandaag de dag nog altijd met hetzelfde enthousiasme als toen. “Vroeger liep ik twee kranten in de week. Ik bezorgde ook het Stadsblad. Het dubbele van wat ik nu doe dus.”

Hij heeft al heel wat meegemaakt tijdens het bezorgen, of ‘kranten lopen’ zoals de term ook wel luidt. Zo heeft hij een keer tijdens een ronde een kind gered. “Die zat vast in het drijfzand, dat menneke, hierachter bij de Baken. Toen ben ik er gelijk in gesprongen.” Ook was Guus getuige van een aanrijding, en volgde de veroorzaker snel met de auto, met ondertussen de politie aan de telefoon. De inbraak bij Christine le Duc tijdens zijn vroege ronde in de Bossche binnenstad, vergeet Guus ook nooit meer. “Ik zag de inbrekers nog net weglopen. Die renden de straat op en lieten een deel van hun buit vallen. Overal lagen films en lingerie.”

En dan nog ontelbaar keren dat Guus sleutels op de deur vindt. “Dan bel ik altijd even aan en zeg: ‘Ik weet niet wat de bedoeling is, maar ik meld het maar even’. De mensen zijn dan altijd heel dankbaar.” En ook vindt Guus heel wat telefoons onderweg. “Net als portemonnees met pasjes, van alles eigenlijk. Ik doe altijd mijn best om het weer bij de eigenaar terug te krijgen.”

Een bezorger-plus-plus, is hij dus eigenlijk. En eentje die nooit verstek laat gaan. In al die jaren is het maar een paar keer voorgekomen dat Guus zijn wijken niet kon lopen. “Een keer werd ik gebeld dat ik die week niet hoefde te bezorgen, door heel stevige sneeuwval. Het was te gevaarlijk om de deur uit te gaan.” En dan was er die ene uitzonderlijke keer dat hij zelf moest afmelden. Dat was toen Guus in het ziekenhuis lag na een hartinfarct. “Tsja, dat is toch wel overmacht, he.”

Een uur of zeven, zo lang doet Guus erover als hij het in een keer achter elkaar zou lopen. Hoeveel stappen en hoeveel kilometers dat per week precies zijn, dat houdt hij niet precies bij: “Veel in ieder geval.”Guus vindt het een mooie bijbaan. “Je bent lekker in beweging, bezig in de buitenlucht, je hebt nog wat gezellige praat onderweg en je maakt nog eens wat mee.” 

Met de meeste bewoners van zijn adresjes heeft hij een goede band. Vooral met kerst is dat te merken, volgens Guus. Als de trouwe bezorger, met een kerstmuts op zijn hoofd, langs de deuren gaat voor feestwensen. Het valt hem ook op dat er minder animo is onder jongeren om te bezorgen dan vroeger: “Die zijn, denk ik, te veel met hun telefoontjes bezig, maar het is juist ook voor die groep een hartstikke mooi baantje.” Guus zelf gaat voorlopig nog gewoon lekker door: “Zolang mijn knieën dat toelaten dan, natuurlijk.”