‘Alleen als het sneeuwt loop ik niet naar Den Bosch’

DEN BOSCH/VUGHT | Het is een bekend gezicht op de weg tussen Vught en Den Bosch. Ria van der Velden is 90 jaar oud maar loopt nog bijna iedere dag 10 kilometer op en neer, met aan de hand haar fiets met vastgebonden trappers en zonder ketting. “Ik loop tot er een gat in mijn schoenen zit.”

Door Koen de Visscher

“Mijn man Piet heeft al deze meubels zelf gemaakt”, vertelt Ria trots aan tafel in haar mantelzorgwoning achter het huis van dochter Henny in Vught. “Het is net zoals het thuis was.” Veel mantelzorg heeft Ria echter niet nodig. Ze is nog zo fit als een hoentje, demonstreert ze met een paar van de rekoefeningen die ze elke dag doet. “Wie doet dat nog op zijn negentigste? Vanochtend ben ik al naar Den Bosch geweest”, vertelt ze. “Maar ze is nooit moe”, vult Henny aan.

Een paar per jaar
Met weer en wind gaat Ria erop uit. “Alleen als het sneeuwt ga ik niet, ik wil niet glijden”, aldus Ria. “Je zou denken dat ze goede wandelschoenen draagt”, zegt Henny. “Maar ze loopt altijd op Skechers, het zijn net sandalen.” Ria toont een paar schoenen met doorgesleten zool. “Andere schoenen zijn te zwaar. In een jaar verslijt ik één paar schoenen. Ik loop tot er een gat in zit.” Henny pakt er een ander paar schoenen bij waar Ria heeft voorin een sneetje heeft gemaakt om ruimte te maken voor haar tenen. “Een grotere maat zit te los”, vertelt Ria. Henny heeft online drie paar van dezelfde schoenen besteld. “Dan kan ze weer even vooruit.”

‘Ha Ria!’
Achttien jaar geleden begon Ria met haar tochten. “Heen fietste ik naar Den Bosch en terug liep ik. Dan ging ik bij de McDo koffie drinken. Tijdens de coronatijd zat ik met mijn koffie buiten op de stoep. Mijn zoon woont halverwege, dus die zei, ‘Dan kom je toch bij mij koffie drinken?’” Maar voor een gebrek aan aanspraak hoeft Ria sowieso niet te vrezen. “Ik ben nooit alleen. Mensen roepen, ‘Ha Ria!’. Maar die ken ik niet eens.” Anderen die haar niet vaker zien vragen nog wel eens of haar fiets kapot is en of ze hulp nodig heeft.

Niet bang
“Maar er zijn ook wel minder leuke dingen gebeurt toch?”, vraagt Henny haar moeder. “Ja ze vragen wel eens om geld. Maar dan pak ik mijn portemonnee niet hoor, ik ben niet dom.” Ria is er dan ook gerust op dat haar niet zo gauw iets overkomt. Een telefoon wil ze niet volgens Henny. Ria: “Als er iets gebeurt dan laten mensen me niet liggen hoor. En ik blijf zoveel mogelijk in de buurt van huizen.”

Reizen
Ria is sowieso een ondernemend type. Twee keer per jaar gaat Ria met haar zoon naar Benidorm in Spanje. Ze is overal geweest, vertelt Henny, “Marokko, Egypte, China.” Maar haar eerste reis ging naar Indonesië. Ria: “Mijn oom was naar Indonesië geweest en die vertelde daar altijd over. Hij zong altijd een liedje voor me.” En Ria begint te zingen in het Indonesisch. “Ik heb altijd gesjouwd en gewerkt, er was nooit tijd voor vakantie. Toen alle vijf kinderen de deur uit waren dacht ik, ‘ik wil naar Indonesië’. Toen heb ik twee jaar gespaard en ben ik gegaan voor vier weken. Mijn man wilde niet mee, maar toen ik terug kwam was hij zó dun.” Henny vult aan: “Hij was het niet gewend zonder haar te zijn. Toen ze twee jaar later weer genoeg geld gespaard had zei hij, ‘Ik blijf niet meer alleen thuis’. En dus ging hij mee naar Indonesië.” Ria: “Er is niets mooier dan op reis gaan. Lekker eten en ondernemend bezig zijn.”

Doorzettingsvermogen
Iedere dag op en neer naar Den Bosch en veel reizen. Henny schrijft Ria’s strijdvaardigheid en ondernemingslust toe aan de omstandigheden waarin zij opgroeide en leefde. “Als je leeft in armoei, dan moet je het allemaal zelf doen.” En ze vermoedt dat ook de oorlog een belangrijke rol heeft gespeeld. Ria vertelt over de honger, evacuatie van haar ouderlijk huis en een koude natte nacht in de polder. “Die generatie heeft doorzettingsvermogen”, concludeert Henny. Ria houdt dan ook niet van poespas. “Ik ben een echte Bossche maar ik heb nog nooit een chocoladebol op. Denk je dat ik daar een bol ga eten als ik vijf jong thuis heb.”