Column Jules Faber: Sinterklaassurprise

Toen ik nog in klas 6 zat van de basisschool, was het de gewoonte om met Sinterklaas surprises voor elkaar te maken. Daarom moesten alle klasgenoten lootjes trekken om te bepalen voor wie ze een surprise moesten maken. Dat was altijd een spannend moment. Je mocht van de juf natuurlijk niet vertellen welke klasgenoot je had geloot. En wat denk je? Er zaten 25 kinderen in mijn klas en liet ik nou net mijn beste vriendje Bas loten. Het viel dan ook niet mee om dat voor mezelf te houden, maar thuis heb ik het wel meteen aan mijn moeder verteld.
Omdat mijn vriendje Bas en ik veel met elkaar optrokken en echt alles aan elkaar vertelden, viel het niet mee om mijn grote geheim niet te verklappen. We waren bovendien ook na schooltijd altijd samen, daarom begon mijn moeder zich steeds meer zorgen te maken, naarmate we dichter richting pakjesavond kwamen en ik nog steeds niet bezig was met de surprise voor Bas, die ik op 5 december mee naar school moest nemen voor de sinterklaasviering.
Op een gegeven ogenblik vroeg mijn moeder aan mij of ik die middag zonder mijn vriend Bas wilde doorbrengen, zodat ik eindelijk aan de slag kon met het maken van de surprise voor hem. Ze bood zelfs aan om mij mee te helpen. Waarop ik antwoordde dat Bas die middag niet naar huis kon, want de surprise die hij in onze schuur aan het maken was, moest hij nog afronden. ‘Dus dan heb je vanmiddag mooi de tijd om op je eigen kamer de surprise voor Bas te maken, als hij toch in onze schuur bezig is’, zei mijn moeder. ‘Mama, ik zal je eerlijk vertellen dat ik op het idee kwam om voor hem iets te figuurzagen’, zei ik: ‘Maar het probleem is dat hij veel beter kan figuurzagen dan ik’.
Met een smoesje heb ik Bas vervolgens aan het figuurzagen gezet en hij vond het zelfs nog leuk om te doen. ‘Bas schiet al aardig op, hij heeft ‘zijn eigen surprise’ bijna af, zei ik lachend tegen mijn moeder. Alleen was ik zelf nog niet helemaal tevreden met het eindresultaat, dus moest Bas de surprise voor mij eerst nog even netjes afwerken. Ik heb Bas natuurlijk niet verteld dat de surprise die hij voor mij aan het maken was voor hem zelf was bedoeld. De week erna - op een woensdagmiddag - moest Bas naar de verjaardag van zijn oma. Dus kon ik wat hij gefiguurzaagd had rustig gaan inpakken.
Uiteraard was het voor hem een grote verrassing, toen hij tijdens de sinterklaasviering in de klas op 5 december zijn surprise uitpakte. Gelukkig kon hij er wel om lachen en zijn we daarna nog heel lang vrienden gebleven.

Jules Faber